Back to Meskhi.Net * წიგნის ყდა * დათარსული დილა * არ დაგეკარგებათ! * გაინძერი! * ჭკუის დარიგება * მათხოვრის ინსტრუქციები * აბანო * მათხოვრის არჩევანი * ახალი ამბავი * როცა დადნება თოვლი * თითო-თითო დავასაფლავოთ! * შენ რა გინდა? * დაცვა * ბოლო ფასი * პროგრესის მატარებელი * აპოლონიჩ * ქართველები * მოძრაობა * პირველი ღამე * წავიკითხოთ! * ვერ შეიშნოვა * სახინკლის ფილოსოფია * წვნიანი, ტიბაანი, საზამთრო და სხვა * კერძო * მყუდრო იყო! * პირველი ხელია * სასაცილოა * თბილისური ქრონიკები * შექსპირი სადარბაზოში * 25-ე კადრი * ომი * ყველაზე იაფია * ლიტერატურული დიალოგი * თავისუფალი თემა ანუ მოსულა * დროშები ჩქარა! * თავისუფლება შავკანიან ქართველებს! * კარგი * არც ერთი სიტყვა * შეხვედრა ამომრჩევლებთან * ცისფერი კარტი, ანუ ქვევრი * დამეხმარე * მაიმუტანგები * ლობიობა * დუსელდორფის რეისი * წუთისოფელი * ძაღლის ბედი * ზეციური საქართველო * როგორ დაიჯდები სახლში? * გადარჩენა * ჭუბერი * შინისაკენ * დამკვირვებლები * აბდანაზია * ჰელოუ, მისტერ ჯექსონ!

ვერ შეიშნოვა

- ყოი-ყოი-ყოი-ყოი ყოლა-ყოლა-ყოლა-ყოლა.
ბჭობენ. მაღალი ღობის იქით მოქუჩდნენ, გარეთ რა ხდება - აზრზე არ არიან და არც აინტერესებთ. რაცა ვართ - ჩვენა ვართო! რაღაცა აზრით, ბედნიერებიც არიან, ერთი დარდი აქვთ ცხოვრებაში: კენკავენ და ერთმანეთს "ყოი-ყოი-ყოი ყოლა-ყოლა-ყოლა"-ს ეუბნებიან. რაც მთავარია, სხვას ასე არ შეუძლია - რჩეულები არიან. არა, მართლაც არის რაღაც შთამბეჭდავი ამ, სხვებისათვის გაუგებარ, მღელვარე ჰანგებში. ღობის აქეთა მხარეს სულ ისეთი გრძნობა გაქვს, რომ იქ რაღაცა ხდება, მაგრამ ტყუილად ნუ გაჩერდები - კენკავენ. ქათამია, ჩვეულებრივი ქათამია, თუმცა ამერიკული ჯიშისაა, და რა კარგად მოუხდა ეროვნულ სამზარეულოს - საუკეთესო საცივის მასალაა.
აპრილის წვიმა დილიდან არ შემწყდარა, მხოლოდ დროდადრო იცვლიდა ინტენსიობას. მძიმე სისვი ფერის ღრუბელი დააჯდა საგურამოს ქედს, და აგზავნიდა ქვემოთ თეთრ ბურუსს. სოფლის ავტობუსის გაჩერებაზე, გაოხრებული ფარდულის ქვეშ, მოხუცი ქალი აშორებდა კაბას წვიმის ტალახიან ნაკვალევს. ახლოს, ბეტონის იატაკის პატარა მშრალ მონაკვეთზე, ისვენებდა საშუალო ზომის ჩანთა. ქალი შავებში იყო, შუბლს წარბებამდე უფარავდა შავი მანდილი.
- გამარჯობათ! - ნისლით დაფარული სოფლის მხრიდან ფარდულს მიუახლოვდა ახალგაზრდა კაცი.
- გაგიმარჯოს, შვილო.
- როგორ არის გიორგი?
მოხუცმა დაანება თავი კაბას და უნდობლობით შეხედა კაცს.
- რომელი ხარ?
- ვაჟა ვარ, თემურის შვილი. ვერ მიცანით, ქალბატონო თამარ?
- ააა. არა უშავს რა, ზოგჯერ მობილურითაც მელაპარაკება იქიდან. აი მივდივარ ეხლა რუსთავში, მინდა გავახარო, - ქალმა ჩანთაზე ანიშნა. - ნეტავი, გალავანისკენ თუ გაირა რამემ?
- უნდა იყოს. ეხლა ზაქაროდანაც შეიძლება იყოს...
- წუხელ ქათამი დავკალი, დილიდან მაქანავებს, ეტყობა წნევა მაქვს. დიდუბიდან როგორ წავიდე, იმასა ვფიქრობ, - ქალი თითქოს თავის თავს ელაპარაკებოდა, - ავტობუსი იქვე ჩერდება, მაგრამ სანამ რუსთავში ჩახვალ, დაიტანჯები, წარაუკუნად აჩერებს, მარშრუტკა აჯობებს, დაჯდები და პირდაპირ მიგიყვანს, მაგრამ რკინიგზამდე როგორ ვათრიო ეს ჩანთა? პატარაა, და ტყვიასავით მძიმე კია.
- ჰო, ეს სადგურთან აჩერებს, იქა, - ახლგაზრდამ მარჯვენა ხელით წრეები დახაზა ჰაერში, თავს ზემოთ, - ვაგზლის თავზე.
- ჰო და, იმას ვლაპარაკობ, კარგია, როცა მანქანა არის ოჯახში. დაჯდები და წახვალ, არავის შეაწუხებ, მხოლოდ ერთი რამ არის - მთვრალი არ უნდა დაჯდე.
- მე კი არ მიშლიდა დალევას. ძალიანაც კარგად დავდიოდი.
- სად არის, მერე, ის შენი მანქანა?
- გავყიდე.
- ჩვენც. გიორგის რომ ვაჩუქეთ, სულ ახალი გამოვიტანეთ, ნახმარი არ ვაკადრეთ, მაგრამ დაამტვრია, ვერ შეიშნოვა.
ქალმა მძიმედ ამოიხრა, და ცოტახანში ისევ გააგრძელა ლაპარაკი. ვერ გაიგებდით, ელაპარაკებოდა ის მხოლოდ გაჩერებაზე მდგომ ახალგაზრდას, თუ საერთოდ მთელ დანარჩენ სამყაროს, ყველა ახლობელს და შორეულს, ყველა იმ ხალხს, ვინც შეუმჩნევლად არსებობდა სადღაც აქ, გაფანტულ ბურუსში.
- თქვენ ხომ ეგრე იცით: ორი ჭიქა, მერე კიდევ ორი ჭიქა, მერე კიდევ ორი - მერე კი "ნანა კაკანაში". რძალი მეუბნებოდა: რა გაკივლებთო ასე? მისი ფულით ხო არ იყო ნაყიდი! ჩემი ფულით იყო, ჩემი შრომით... ეხლა, ფული რომ მქონდეს, გიორგისაც გამოვიყვანდი. პირდაპირ მითხრეს: ხუთი ათასი მოიტანე და ხვალვე გამოვუშვებთო. სადა მაქვს ეს ხუთი ათასი? ან და, რა დააშავა ისეთი? ხალხს უთხრეს: აიღეთ იარაღიო! და იმანაც აიღო, და...
- ეეე, ქალბატონო თამარ, თქვენ არ გვასწავლიდით, ბატონ-ყმობა აღარ არისო? ისევ არის ბატონ-ყმობა, ისევ დაბრუნდა. თუ სადმე არის სამუშაო - ისევ ამათთან არის. ჯერ არ ვიცი, რა ამოვა, და ყოველ თვე ხუთი ლარი გადაიხადეო მიწაში! (კაცს ოდნავ ასდიოდა ღვინის სუნი, თუმცა ლაპარაკით არაფერი ეტყობოდა)... - წელსაც შარშანდელივით იქნება - უთოვლო ზამთარი და წვიმიანი გაზაფხული.
ცოტახანში ორივე ძველ მიკრო-ავტობუსში იჯდა. მოხუცი ცოცხლად ელეპარაკებოდა ნაცნობ ქალებს. იფიქრებდი, პატიმართან კი არა, ძეობაში მიდისო.

© სლავა მესხი

Back to Meskhi.Net * წიგნის ყდა * დათარსული დილა * არ დაგეკარგებათ! * გაინძერი! * ჭკუის დარიგება * მათხოვრის ინსტრუქციები * აბანო * მათხოვრის არჩევანი * ახალი ამბავი * როცა დადნება თოვლი * თითო-თითო დავასაფლავოთ! * შენ რა გინდა? * დაცვა * ბოლო ფასი * პროგრესის მატარებელი * აპოლონიჩ * ქართველები * მოძრაობა * პირველი ღამე * წავიკითხოთ! * ვერ შეიშნოვა * სახინკლის ფილოსოფია * წვნიანი, ტიბაანი, საზამთრო და სხვა * კერძო * მყუდრო იყო! * პირველი ხელია * სასაცილოა * თბილისური ქრონიკები * შექსპირი სადარბაზოში * 25-ე კადრი * ომი * ყველაზე იაფია * ლიტერატურული დიალოგი * თავისუფალი თემა ანუ მოსულა * დროშები ჩქარა! * თავისუფლება შავკანიან ქართველებს! * კარგი * არც ერთი სიტყვა * შეხვედრა ამომრჩევლებთან * ცისფერი კარტი, ანუ ქვევრი * დამეხმარე * მაიმუტანგები * ლობიობა * დუსელდორფის რეისი * წუთისოფელი * ძაღლის ბედი * ზეციური საქართველო * როგორ დაიჯდები სახლში? * გადარჩენა * ჭუბერი * შინისაკენ * დამკვირვებლები * აბდანაზია * ჰელოუ, მისტერ ჯექსონ!